In de nacht van 28 augustus 1944 maakte een Halifax een crashlanding in de Henriëttewaard. Luchtafweergeschut op Crèvecoeur maakte een einde aan een geheime opdracht met als doel het droppen van 3 Nederlandse geheimagenten en containers voor het verzet in Deurne. Bij de crash kwamen bommenrichter Arnold Keith Michael Dean en navigator Norman Francis Slade om het leven. Beiden liggen begraven op de begraafplaats in Engelen. Op zaterdag 31 augustus jl. vond op een onvoorstelbaar mooie zonnige middag de herdenking plaats.
De Engelenburcht gonst van verwachting, steeds meer mensen arriveren en het café loopt langzaam vol. In de tentoonstellingsruimte waar zo meteen de herdenking begint bekijkt burgemeester Mikkers vol interesse de uitgestalde onderdelen, documenten en foto’s van Halifax en bemanning. Bijzonder: de kleindochter van Slade, Paula Foenander is met dochter Jasmine overgekomen uit zuidwest Australië om deze bijzondere dag bij te wonen. Angrisa voorzitter Rob Gruben spreekt een woord van welkom waarna burgemeester Mikkers het overneemt. Hij is duidelijk geraakt en steekt zijn waardering voor het gedegen speurwerk van oud-voorzitter Frans Lucas niet onder stoelen of banken. De familie van Norman Slade leefde vele jaren in onzekerheid omtrent zijn lot. Dankzij Frans kwamen ze pas 6 jaar geleden achter de ware toedracht en kregen ze eindelijk rust. Ook legde Mikkers de nadruk op het gegeven dat wij hier in vrijheid leven dankzij de moed en inzet van mensen als Dean en Slade en op het belang van open staan voor anderen. Hierna nam Frans Lucas ons mee in het verhaal van de gecrashte Halifax en het verloop van zijn intensieve zoektocht naar nabestaanden. Een boeiend en inleefbaar verhaal, de aanwezigen hingen dan ook aan zijn lippen. Burgemeester Mikkers vertrok halverwege met zichtbare tegenzin naar zijn volgende afspraak.
Begraafplaats
Daarna volgde een tocht te voet naar de begraafplaats waar een ‘lone piper’ de belangstellenden opwachtte met verrassende en ontroerende doedelzakklanken. Jan Selier (PR Angrisa) opende de plechtigheid waarna er verschillende kransen en bloemen werden gelegd door onder andere Paula en Jasmine, Angrisa, Bestuursraad en Engelenaren, waarbij de kransen van Angrisa en Bestuursraad door enkele schoolkinderen werden aangedragen. Het Kadekoor zong Dona nobis pacem. Dominee Marloes Meijer benadrukte dat het ertoe deed dat deze mannen er waren. Dat we er allemaal toe doen, ook als je geen held bent. Dat we niet in staat zijn te beloven ‘nooit meer’. Omdat het niet in onze macht ligt die belofte te houden. Het enige wat wij kunnen doen is geloven dat het leven van ieder mens ertoe doet, aldus Marloes. Daarom plaatste ze 2 kaarsen met deze tekst op de graven van Dean en Slade. Frans Lucas sloot af met het gedicht ‘For the fallen’ van Robert Laurence Binyon (1869-1943). De laatste 2 zinnen uit de volgende strofe van dit gedicht zijn te vinden op de grafsteen van Slade:
‘They shall grow not old, as we that are left grow old:
Age shall not weary them, nor the years condemn.
At the going down of the sun and in the morning
We will remember them.’
Eresaluut Harvards
Bij het wegsterven van de laatste zinnen vlogen bij wijze van eresaluut 2 Harvards, opgestegen van luchtmachtbasis Gilze-Rijen, over de begraafplaats. Ze keerden nog tweemaal terug, de laatste keer een lichte beweging makend met de vleugels ten teken van laatste groet. Een kippenvelmoment. Niet iedereen hield het droog bij dit indrukwekkende eerbetoon. Het Kadekoor besloot de herdenking met het welbekende ‘We’ll meet again’. Terug in De Engelenburcht werd er nog wat nagepraat en gedronken. Paula en Jasmine toonden zich bijzonder dankbaar en spraken de wens uit om volgend jaar terug te keren, maar dan met meer familieleden. Een compliment aan Angrisa is zeker op zijn plaats, de heemkundekring heeft zichzelf overtroffen met deze strak georganiseerde, indrukwekkende herdenking.